Een nieuwe kleur genaamd "Olo" ontdekt die het menselijk oog niet kan zien

Stel je eens voor dat er een kleur was die je nog nooit eerder had gezien, niet omdat hij zeldzaam is, maar omdat hij onder normale omstandigheden fysiek onmogelijk waar te nemen is? Deze vraag, die sciencefiction waardig is, heeft nu een antwoord. Een team wetenschappers van de Universiteit van Californië, Berkeley, heeft een fascinerende ontdekking gedaan: het bestaan ​​van een nieuwe kleur, "olo" genaamd, die buiten het natuurlijke menselijke visuele spectrum valt. Het meest ongelooflijke is dat, hoewel hij niet met het blote oog te zien is, vijf onderzoekers er al in geslaagd zijn hem waar te nemen met behulp van een innovatieve experimentele methode, wat een nieuwe grens opent in ons begrip van het zien.

Degenen die het voorrecht hebben gehad om "olo" te zien, beschrijven het als een hyperverzadigde blauwgroene tint, een tint die ongekend is in de menselijke ervaring. Volgens de studie, gepubliceerd door National Geographic, is de kleur zo zuiver dat wetenschappers, om hem te kunnen vergelijken met een kleur in het bekende spectrum, hem moesten "ontsatureren" door wit licht toe te voegen. Dit feit is het ondubbelzinnige bewijs dat "olo" buiten de grenzen van ons gebruikelijke chromatische bereik ligt.

De sleutel tot het waarnemen van deze onmogelijke kleur ligt niet in het licht zelf, maar in hoe onze ogen reageren. Het Berkeley-team ontwikkelde een methode die lasertechnologie gebruikt om selectief en geïsoleerd de "M"-kegeltjes van het netvlies te stimuleren, de cellen die reageren op middellange (groene) golflengten. In de natuur activeert licht nooit slechts één type kegeltje zonder ook de andere te activeren. Door deze geïsoleerde activering te bereiken via een zorgvuldig gecontroleerde "optische elektroshock", veroorzaakten de wetenschappers een kleurwaarneming die het menselijk brein nog nooit eerder had verwerkt.

Deze ontdekking is veel meer dan zomaar een curiositeit. Ze introduceert een nieuwe benadering van de studie van visuele waarneming, bekend als 'ruimtelijk metamerisme'. Deze benadering richt zich niet op de samenstelling van licht, maar op de ruimtelijke verdeling ervan op het netvlies. De ontdekking van 'olo' toont aan dat onze kleurbeleving geen absolute weerspiegeling is van de buitenwereld, maar eerder een constructie van onze hersenen op basis van de signalen die ze van onze ogen ontvangen.

De studie opent een interessante deur naar toekomstig onderzoek en technologieën die ons in de toekomst in staat zouden kunnen stellen onze zintuiglijke vermogens te vergroten. Het roept een intrigerende vraag op: als "olo" bestaat, welke andere onzichtbare realiteiten omringen ons dan, wachtend tot wij de instrumenten ontwikkelen om ze waar te nemen?